سازند گَدوان يک واحد بارز شيلى در ميان دو آهک خشن فَهليان (در زير) و داريان (دربالا) است بُرش الگوى اين سازند در گوه گَدوان در 40 کيلومترى شمال خاورى شيراز به ضخامت 120 متر، شامل تناوبى از شيل‎هاى خاکسترى مايل به زرد يا سبز با ميان‎لايه‎هاى خاکسترى از سنگ‎آهک رُسى، داراى خرده صدف است.

 بر اساس سنگواره‎هاى موجود، سن سازند گَدوان نئوکومين بالايى تا آپتين است. در خوزستان و شمال باخترى فارس، اين سازند بيشتر شيلى است، ولي به سوى جنوب خاورى (فارس)، به تدريج به رسوب‎هاى آهکى تبديل مى‎شود به گونه‎اى که در فارس ساحلى، شناخت آن از سازند رويى (داريان)، دشوار است.

 در ميانه سازند گَدوان، يک آهک بارز، به نام « بخش آهکى خليج » شناسايى شده است که بُرش آن در جزيره خارک، به ضخامت 15 متر، اندازه‎گيرى شده و شامل آهک بى رُس متعلق به محيط دريايى کم عمق و باز است. بخش آهکى خليج در برخى از ميدان‎هاى نفتى منطقه زاگرس داراى نفت است. به شيل‎هاى گَدوان که در پايين و بالاى آهک خليج ديده مى‎شوند، گاهى گَدوان پايينى و گَدوان بالايى گفته مى‎شود.

 سازند شيلى گَدوان، سنگ پوش مخازن فَهليان را تأمين مى‎کند و از مواد آلى نيز غنى است و در توليد نيز به عنوان سنگ مادر نقش دارد (افشارحرب، 1380).